ความเป็นอยู่ของสันตะปาปาและพระชั้นสูงบางองค์มีความฟุ่มเฟือย สะสมทรัพย์สมบัติไว้ให้ลูก ขัดต่อความรู้สึกที่ว่าพระควรจะมีความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย พระบางองค์ยังเรียกเก็บภาษีสูงขึ้นเพื่อเอาไปใช้จ่ายในคริสตจักรที่กรุงโรม มีการซื้อขายตำแหน่ง ประกอบกับชาวยุโรปมีการศึกษาที่สูงขึ้นจึงไม่เชื่อคำสั่งสอนของฝ่ายศาสนจักรและเกิดความคิดที่จะปรับปรุงศาสนาให้บริสุทธิ์
สันตะปาปามีฐานะเป็นเจ้าผู้ปกครองฝ่ายศาสนจักร ศูนย์กลางที่กรุงโรม เข้าไปมีส่วนร่วมทางการเมืองของยุโรป และสันตะปาปาเข้าไปครอบงำรัฐต่างๆในเยอรมัน ทำให้เจ้าผู้ครองแคว้นต้องการเป็นอิสระทั้งจากจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันและจากผู้รักษาอำนาจของคริสตจักร คือ สันตะปาปา
ศาสนจักรมุ่งเน้นพิธีกรรมมากเกินไป ทำให้ประชาชนบางส่วนต้องการทำความเข้าใจหลักธรรมทางศาสนาเพิ่มขึ้น จนนักคิดเสนอว่ามนุษย์ควรเข้าถึงพระเจ้าและทำความเข้าใจในคัมภีร์ไบเบิลด้วยตัวเองมากกว่าผ่านทางพิธีกรรม
สันตะปาปาจูเลียตที่ 2 (Juliet II ค.ศ. 1506-1514)และสันตะปาปาลีโอที่ 10 (Leo X ค.ศ. 1514-1521) ต้องการงบประมาณในการก่อสร้างมหาวิหารเซนต์ปีเตอร์ที่กรุงโรม จึงส่งคณะสมณทูตมาขายใบยกโทษบาป (Indulgence Certificate) ในดินแดนเยอรมัน ใบยกโทษบาปเป็นอนุโมทนาบัตรแสดงว่าได้ชำระเงินตามกำหนดเพื่อพ้นจากบาป แต่ด้วยภาวะทางสังคมและเศรษฐกิจที่เปลี่ยนไป ทำให้เกิดกลุ่มต่อต้านคริสตจักรหลายกลุ่ม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น